Marmur uznanie znajduje również w tematyce aranżacji kuchennych – ze względu na małą odporność marmuru na ścieranie i działanie substancji o odczynie kwasowym, skała ta szybko ulega zarysowaniom, a poler dosłownie potrafi zostać „wyżarty” po dłuższym kontakcie chociaż by z cytryną. Inną cechą, która dyskwalifikuje marmur jako materiał na blaty kuchenne jest wysoka nasiąkliwość – nawet poddany impregnacji potrafi wchłonąć substancję z którą ma dłuższy kontakt i trwale się odbarwić. O dziwo w krajach skandynawskich i Ameryce, często spotykamy kuchnie wykończone w marmurze – np. wykonane z Carrary. Od razu nasuwa się: pytanie czy ludzie tam nie mają świadomości, że ich blaty szybko przestaną wyglądać jak nowe? Odpowiedź brzmi: mają tą świadomość, ale również często mają dodatkową kuchnię roboczą, a ta wykonana z białego marmuru przeważnie pełni funkcję ozdobną. Inną zupełnie sprawą są blaty z konglomeratu kwarcowego, który imituje marmur i dość ciężko go odróżnić, ale jest to materiał sztuczny – na bazie żywicy epoksydowej, barwników, kwarcu oraz innych materiałów i dzięki temu cechuje go wysoka odporność na zniszczenia czy utratę pierwotnych walorów.
